Klink Edward (1850–1884), lekarz syfilidolog, działacz społeczny. Ur. 13 VII w Warszawie. Syn właściciela fabryki fortepianów. Lata szkolne spędził w Warszawie. W r. 1867 wstąpił na Wydział Lekarski Szkoły Gł. Warsz. Dyplom lekarza otrzymał w r. 1872 w Uniw. Warsz. Wyjechał do Myszkowa jako lekarz prowincjonalny, wkrótce jednak powrócił do Warszawy. W r. 1873 pracował w szpitalu tymczasowym dla cholerycznych na Pradze. W l. 1874–6 był asystentem kliniki chorób wenerycznych i skórnych w Szpitalu Św. Łazarza. W r. 1875 otrzymał po konkursie stanowisko asystenta szpitalnego w tymże szpitalu, a w r. 1880 starszego asystenta; na stanowisku tym pozostał do końca życia. W r. 1877 z polecenia Rady Miejskiej Dobroczynności Publicznej w Warszawie udał się do Petersburga, by poznać organizację szpitalnictwa i kontroli nierządu publicznego. Obszerne sprawozdanie ogłosił w „Medycynie” i „Pamiętniku Tow. Lekarskiego Warszawskiego” w r. 1879. Był czynnym członkiem Tow. Lekarskiego Warszawskiego, w którym pełnił funkcje sekretarza (1871–9) i redaktora „Pamiętnika” (1880–2), podnosząc poziom i poczytność pisma. Od r. 1881 był jednym z współwłaścicieli i redaktorów „Gazety Lekarskiej”.
K. był wytrawnym klinicystą, a w pracach jego przeważał kierunek doświadczalno-kliniczny. Napisał 35 prac, głównie z syfilidologii; drukował je w „Medycynie”, „Pamiętniku Tow. Lekarskiego Warszawskiego”, „Przeglądzie Lekarskim”, „Gazecie Lekarskiej” i „Vierteljahrschrift für Dermatologie und Syphilis”, do którego dostarczał również (1876–8) sprawozdania z polskich prac dotyczących chorób skórnych i wenerycznych. Pisał też jednak wiele prac z innych dziedzin medycyny, jak farmakologia, choroby zakaźne (cholera), ftyzjatria, neurologia, urologia, położnictwo, historia medycyny, statystyka lekarska. Był stałym współpracownikiem „Rocznika Medycyny Polskiej” J. Rogowicza. W r. 1881 wydał (kosztem Tow. Lekarskiego Warszawskiego) dzieła Wojciecha Oczki, zaopatrując je obszernym wstępem. Praca ta została bardzo pozytywnie oceniona przez historyków. Interesował się dziełami sztuki i gromadził je. Ostatnie miesiące spędził w Krakowie w szpitalu Św. Łazarza jako chory psychicznie i zmarł 5 X 1884 r. Pochowany na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie. Pozostawił córkę Marię.
Wykaz oryginalnych prac lekarskich polskich, W. 1896; W. Enc. Ilustr., (podob.); Kośmiński, Słownik lekarzów, s. 217–8, 606 (spis prac); – G. F., ŚP. E. K., „Medycyna” T. 12: 1884 nr 41 s. 677–80; Jasiński R., ŚP. E. K., „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 80: 1884 s. 437–40; Matlakowski W., E. K., „Gaz. Lek.” R. 19: 1884 nr 42 s. 797–805 (podob.); – „Gaz. Lek.” R. 19: 1884 nr 42 s. 814–5; „Kłosy” 1884 nr 1008 s. 275; „Przegl. Lek.” R. 23: 1884 nr 41 s. 551; „Służba Zdrowia” 1962 nr 49; – Informacje rodziny K-a w Warszawie.
Teresa Ostrowska